Zawartość
Śpiew to jedna z najbardziej dostępnych form rozrywki. Nikt nie jest wykluczony z praktykowania go na podstawie wieku, płci, klasy społecznej lub poziomu wykształcenia. Susan Boyle, zwyciężczyni brytyjskiego programu „Mam talent” w 2009 r., Poszerzyła możliwości każdego, by zasłynąć ze śpiewania. Ludzie ceniący nowy talent muszą przestrzegać ustalonych kryteriów oceniania śpiewaków.
Zakres wokalny
Sędziowie konkursów wokalnych powinni usłyszeć, jak wokalista wyświetla szeroki zakres dźwięków wokalnych. Piosenki, które wygrywają konkursy, nie są monotonnymi piosenkami. Powinny się różnić między niskimi, średnimi i wysokimi nutami. Wyższe dźwięki powinny być artykułowane bez napięcia i szczelin w głosie. Poważne notatki powinny również zawierać moc i przejrzystość.
Jakość wokalna
Każdy wokalista ma teksturę wokalną. Niektóre mają delikatny i delikatny dźwięk. Inni tworzą muzykę z niskim, ochrypłym dźwiękiem. Styl muzyki może wymagać dowolnego głosu. Celine Dion i James Blunt reprezentują styl suave. Janis Joplin i Bruce Springsteen lub Bryan Adams tworzą mocny dźwięk. Wszystkie są doskonałe w swoich stylach.
Podtekst
Śpiewacy muszą połączyć swój umysł i emocje, kiedy opowiadają historię piosenki. Ta spersonalizowana właściwość znaczenia piosenki to podtekst. Im głębszy sens artysta przekazuje we własnej interpretacji tekstów, trafia do publiczności i jest odczuwany i wierzy.
Obecność sceny
Śpiewacy muszą komunikować się z publicznością zarówno niewerbalnie, jak i wokalnie. Muszą używać kontaktu wzrokowego, ruchów rąk i chodzić po scenie, która jest platformą, na której śpiewacy fizycznie wykonują utwory. Wykorzystanie przestrzeni przez piosenkarza powinno dodawać i nie odwracać uwagi od znaczenia słów, które śpiewa.
Odpowiedź publiczności
Oklaski to oczywisty sposób na docenienie publiczności. Śpiewanie wraz z piosenkarzem podczas piosenki jest bardzo przekonujące. Sędziowie powinni obserwować publiczność podczas występu i sprawdzać, czy ich oczy i uszy łączą się z piosenkarzem. Płacz czasami mówi głośniej niż brawa, gdy piosenkarz łączy się emocjonalnie z publicznością.
