Zawartość
Ostatecznie prawie wszyscy ludzie muszą podjąć decyzję, co napisać na nagrobku krewnego lub drogiego przyjaciela. W epoce wiktoriańskiej aż do przełomu XX wieku przeważała kwiecista proza z fragmentami poezji i zapisanymi fragmentami pism świętych. Pierwsza wojna światowa przyniosła mniej romantyczne spojrzenie na śmierć, a dziś proza pamięci jest wyłącznie kwestią preferencji rodzinnych.
Podstawy
Pełne imię i nazwisko zmarłego, być może ze znanym imieniem zawartym w cudzysłowie, jest najczęstszym napisem na płycie skalnej. Czasami inicjały zastępuje się imieniem i imieniem środkowym, jeśli grób jest kamieniem (skojarzony z sąsiadującym z nim tumulusem). Niektóre groby dziecięce są często wypisane drobnym imieniem lub po prostu „dzieckiem” i „dzieckiem” lub „córką”, jeśli dziecko zmarło przed otrzymaniem imienia. Rok jest zawsze oznaczony na nagrobku. Często zapisywany jest rok urodzenia i czasami do notatek dodaje się dzień i miesiąc. Ponieważ przyszłe pokolenia mogą używać tego pola jako odniesienia przy ustalaniu genealogii, dokładność jest niezbędna w tej identyfikacji. Inną podstawową informacją, którą można umieścić we wspólnym nagrobku, jest relacja zmarłego do innych mieszkańców grobu („żona”, „ojciec”, „siostra”).
Ważne dodatki
Służba wojskowa jest zwykle notowana na płycie skalnej. Informacje mogą być proste jako oddział usługi lub mogą obejmować pozycję, zadania lub usługi wojenne. Inne dodatki mogą obejmować służbę publiczną, wybrane biuro lub członka określonego klubu. Powiązania braterskie, takie jak masoneria, są zazwyczaj opatrzone symbolami członków. serdeczne terminy („Ukochany współmałżonek”, „Droga matko”) to także dodatkowe tradycyjne informacje. Chociaż wiele kamieni epoki wiktoriańskiej zostało wypełnionych takimi terminami, ich użycie jest raczej kwestią preferencji niż formowania w obecnych mniej ozdobnych polach.
Proza i poezja
„Pamiętajcie o człowieku, skąd przychodzicie, jak jesteście dzisiaj, tak też byłem, jak ja teraz jestem, ty też będziesz, pamiętaj o tym, a to pójdzie za mną”.
Ten alarmowy rym w angielskim grobie prawie zachęca do lekceważącej odpowiedzi wyrytej pod nim:
„Idźcie za nim na pewno, dopóki nie dowiem się, jaką ścieżkę obrał” (patrz Zasób 3)
Proza, zwykle zaczerpnięta z Biblii lub innej świętej księgi, i poezja zdobią czasami nagrobki jako epitafia, próbując podsumować ducha zmarłego. Wiele rodzin wybiera krótkie, popularne zwroty z ksiąg Psalmów i Przysłów jako „Dobra żona, która może ją znaleźć? Jest cenniejsza niż klejnoty” (Przysłów 31:10). Inne epitafia używają fragmentów z Ewangelii, takich jak „Gdzie ja idę, nie możecie teraz iść za mną” (Ew. Jana 13:36). Ulubiony wiersz, piosenka lub fragment książki zmarłego może dostarczyć epitafium. Czasami rodzina dodaje myśl lub wiersz o własnej kompozycji. Wyzwaniem przy zapisywaniu się do kampanii jest wybranie odpowiedniej frazy, która do niej pasuje. Dobrze jest pamiętać, że zmieniają się zwyczaje; w wielu okresach historycznych humor był używany w epitafiach, ale nastrój złego smaku jest nie na miejscu na publicznym cmentarzu w stosunku do żałobników. Najprostsza fraza to zazwyczaj ta, która przekaże przyszłym pokoleniom uczucia tych, którzy kochali zmarłych.
