Zawartość
Teatr ma swoje korzenie w starożytnej Grecji. Grecki filozof, Arystoteles, studiował utwory ze swojego czasu i wcześniej, i opracował własne zasady komponowania tragedii. Arystoteles ustanowił te wytyczne w swoim dziele „Poetics” w IV wieku pne.
Jednostki Arystotelesa
W swojej „Poetyce” Arystoteles zbadał sztuki jako odrębną formę sztuki i omówił, czym różnią się one od epickiej poezji. Wydedukował elementy niezbędne do stworzenia udanej tragedii. Przez następne dwa tysiące lat wytyczne Arystotelesa stanowiły podstawę kompozycji dramatycznej. Wśród tych idei ustanowił jedność czasu, przestrzeni i działania.
Jednostka czasu
Arystoteles zaproponował, aby akcja utworu rozwijała się w krótkim czasie, nie dłuższym niż 24 godziny. Występy w czasie rzeczywistym przyciągały uwagę publiczności i dawały poczucie natychmiastowości. Postacie mogą odwoływać się do wydarzeń spoza spektaklu tylko po to, aby ustalić ton i kontekst inscenizacji. Idealnie byłoby jednak, aby faktyczna akcja utworu znajdowała się w czasie samego utworu.
Umieść jednostkę
Arystoteles przekonywał, że przedstawienia powinny odbywać się tylko w jednym miejscu. Uważał, że przenoszenie się z jednego miejsca do drugiego może wywołać zamieszanie wśród widzów i odwrócić uwagę od fabuły. Fabuła, jak sądził, była najważniejszym aspektem spektaklu.Postacie, sceneria i inne elementy zostały uznane za drugorzędne w stosunku do intensywnego toku akcji, który nieuchronnie prowadził do konkluzji.
Jednostka działania
Jednostka działania odnosi się do argumentu Arystotelesa, że sztuka powinna zawierać centralny wątek lub temat oraz wyraźny początek, środek i koniec. Dla niego zrobiono kiepską sztukę z sekwencją odcinków; a zatem brakowałoby „przyczyny i skutku”, które powinien mieć prawdziwy spisek. Wszystkie sceny w sztuce powinny zapowiadać fabułę; należy unikać wędrówek. Nic przypadkowego ani nielogicznego nie mogłoby zakłócić biegu akcji. Arystoteles był szczególnie wymagający w użyciu boskiej interwencji, aby uwolnić bohaterów od ich okoliczności. Dokonano tego poprzez pojawienie się boga pod koniec gry, aby wyjaśnić problemy stworzone przez działania postaci lub rozwiązać sytuację.
Kontekst historyczny
Warto pamiętać, że Arystoteles kształtował te początkowe zasady w IV wieku p.n.e. W tym czasie sztuki wystawiano na zewnątrz, a użycie wielu zestawów byłoby kosztowne i skomplikowane w produkcji. Widzowie prawdopodobnie byliby zdezorientowani w procesie zmiany scenerii i akcesoriów, ponieważ nie było czegoś takiego jak plakaty, które zapowiadałyby zmianę sceny. Wreszcie Arystoteles był znany jako filozof, który cenił logikę. Każdy dramatyczny postęp poza sferą logiki zostałby odrzucony.
