Zawartość
W świecie chrześcijańskim są różne rodzaje mnichów. Niektórzy z nich mieszkali w klasztorach z innymi mnichami i naczelnym opatem, który kierował nimi duchowo. Inni mnisi prowadzili samotne, duchowe życie kontemplacyjne i wykonywali swoje święte dzieła. Wczesny kościół chrześcijański nie pochwalał stylu życia niektórych mnichów i nadał im specjalne imiona, aby odróżnić ich od błogosławionych mnichów.
Pustelnicy
Mnisi pustelnicy byli pierwszymi mnichami w świecie chrześcijańskim, wywodzącymi się z Santo Antão, w III wieku ne Santo Antão urodził się w pobliżu Heracleópolis, w miejscu zwanym Coma, w Egipcie. Po śmierci rodziców i odziedziczeniu majątku w wieku 20 lat sprzedał swój majątek i poświęcił się duchowej kontemplacji i dobrym uczynkom, naśladując przykład Jezusa i apostołów. Przykład św. Antoniego zainspirował przyszłych chrześcijan do zostania mnichami-pustelnikami.
Mnisi-pustelnicy prowadzili samotne życie, poświęcając się działalności duchowej, takiej jak modlitwa, post i pisma duchowe. Większość mnichów-pustelników nie prowadziła życia w całkowitej izolacji. Odwiedzali się nawzajem, aby omawiać kwestie duchowe i organizowali konferencje, na których zebrało się kilku mnichów. W przeciwieństwie do mnichów cenobickich, którzy podążali za wskazówkami opata, mnisi-pustelnicy starali się wykonywać polecenia wydane im bezpośrednio przez Boga.
Życie czysto pustelnicze praktycznie wyginęło, ale mnisi kamedułów nadal je praktykują. Philip Sheldrake, redaktor The New Westminster Dictionary of Christian Spirituality, mówi, że „Kamedolczycy przestrzegają Reguły św. Benedykta, ale mają również korzenie w egipskiej przedbenedyktyńskiej pustelni. Kierują się„ potrójnym dobrem ”samotności, komunia i misja ”.
Cenobity
Mnisi cenobici żyją w atmosferze zbliżonej do rodziny w kompleksie prowadzonym przez opata, który kieruje duchowym kierownictwem klasztoru. Pierwsza wspólnota cenobicka powstała w 318 r., Kiedy św.Pachomiusz założył klasztor w Tabbennisi w Egipcie. Kiedy zmarł w 345 r.n.e., jego społeczność rozwinęła się, dając początek ośmiu klasztorom i setkom mnichów. Mnisi z tych cenobickich klasztorów byli bardzo niezależni, ustalali własne pory posiłków i organizowali własne posty. Chociaż klasztory cenobitów przeszły przez lata wiele zmian, zwłaszcza w związku z reformami św. Bazylego, nadal istnieją na świecie.
Sarabites
Sarabaici nie należeli do centralnego klasztoru i wędrowali z miejsca na miejsce. Czasami spacerowali w małych grupach po dwóch lub trzech mnichów. Byli szeroko krytykowani przez Kościół za lekceważenie nauk Pisma Świętego i doktryn Kościoła, opowiadając się za swobodą tworzenia własnej filozofii. Na przykład św. Hieronim narzekał, że nie przyjęli wskazówek starszych Kościoła i nie nauczyli się przezwyciężać własnych pragnień.
Sarabaici istnieli w tym samym czasie, co mnisi pustelnicy i cenobici, począwszy od IV wne, w przeciwieństwie do najbardziej rozpowszechnionego monastycyzmu, podążali autonomiczną ścieżką monastyczną. Krytycy wewnątrz Kościoła nazywali tych mnichów „sarabaítas”, a inny typ niezależnych mnichów „giróvagos”.
Giróvagos
Giróvagos byli kolejnym typem chrześcijańskich mnichów, którzy wędrowali z miejsca na miejsce. Giróvagos spędzał dni z rzędu w różnych klasztorach, gdzie wykonywał takie zadania, jak post i modlitwa. Maribel Dietz, autorka książki „Cudowni mnisi, dziewice i pielgrzymi”, mówi, że „gyróvagi byli żarłokami, którzy jedli i pili aż do wymiotów”.
