Zawartość
W starożytnej Grecji figury były reprezentowane w amfiteatrach, które czasami mieściły do 25 000 osób. Aktorzy, bez korzystania z mikrofonów, musieli grać w stylu deklamatorskim, który współczesnemu widzowi nie wydawałby się naturalny. W całej historii teatru architektura scen wpływała na styl teatru i odwrotnie. Obecnie wyróżnia się cztery podstawowe typy scen teatralnych.
Etap Proscenium
Najbardziej tradycyjnym rodzajem sceny dla teatru jest proscenium, w którym widzowie siedzą rzędami przodem do sceny. Samo proscenium jest ścianą, która oddziela scenę od widowni - w której siedzi publiczność - i wygląda jak rama wokół obszaru spektaklu. Niektóre sceny tego typu są „pochylone”, co oznacza, że powierzchnia jest nachylona pod kątem zapewniającym lepszy widok na „tylną” część sceny - tę oddaloną od widowni.
Sceny Proscenium są idealne do występów i realistycznych stylów produkcji. Obszar skrzydeł po lewej i prawej stronie sceny, a także osnowa - przestrzeń nad sceną - zakamuflowano ścianą proscenium. W wielu produkcjach całe zestawy są ukryte w tych obszarach, dzięki czemu asystenci sceny mogą całkowicie zmieniać scenografię pomiędzy scenami, tworząc realistyczną iluzję innego miejsca dla kolejnej sceny.
Arena Stage
W tego typu przestrzeni publiczność całkowicie otacza strefę spektaklu. Czy to na planie kwadratu, koła czy prostokąta, tego typu scena umieszcza publiczność bardzo blisko obszaru spektaklu. Ten typ sceny, znany również jako teatr kołowy, jest podobny do stosowanego w średniowieczu, w którym platforma została umieszczona na środku rynku pod gołym niebem. Aranżacja powinna być minimalna, aby nie ukrywać aktorów przed publicznością, choć zmiany oświetlenia mogą stwarzać iluzję upływu czasu między scenami. Reżyserzy muszą uważnie pokierować zaznaczoną lokalizacją aktorów, tak aby w trakcie spektaklu byli zwróceni ku publiczności z każdej strony i nie opuszczali określonej sekcji. Ten typ sceny jest odpowiedni dla sztuk, w których wymagana jest intymność, lub dla aktorów, którzy wchodzą w bezpośrednią interakcję z publicznością, jak to zwykle miało miejsce w sztukach średniowiecznych.
Otwarta scena
W tej organizacji publiczność siedzi z trzech stron prostokątnej sceny, która dosłownie „otwiera się” w części wypoczynkowej. Etap otwarty może, ale nie musi być powiązany z większym etapem proscenium. Podczas Restauracji w XVII i XVIII wieku większość scen była połączeniem proscenium i otwartości, z wyszukaną scenerią, która nie była nastawiona na realizm, ale przedstawiała wyidealizowaną wizję wielkości. Ponieważ aktorzy i publiczność byli w pełni oświeceni podczas spektaklu, w czasie Restauracji trudniej było stworzyć na scenie iluzję odrębnego świata, choć można to teraz stworzyć za pomocą nowoczesnego oświetlenia. Otwarte sceny pozwalają na realistyczne produkcje, które subtelnie przyciągają widzów do świata spektaklu, gdy aktorzy wchodzą i opuszczają otwartą scenę.
Elastyczna scena
Jak sama nazwa wskazuje, scena elastyczna może przybierać różne kształty i formy, łącząc elementy sceny otwartej, areny czy proscenium. Planowane są przestrzenie teatralne, tak aby w trakcie prezentacji można było zmieniać scenę. Sceny te pozwalają na stylizowany realizm, w którym iluzja różnych miejsc jest tworzona ze sceny na scenę poprzez zmianę przestrzeni aktorskiej zamiast zmiany scenerii sceny. Obecne inscenizacje starożytnych greckich czy szekspirowskich sztuk często próbują „unowocześnić” materiał za pomocą dzisiejszych naturalistycznych kostiumów i performansów, przenosząc to, co wydaje się zbyt imponujące, na bardziej dostępny poziom, zarówno fizycznie, jak i artystycznie.
