Zawartość
Na autostradach i pojazdach o wysokich osiągach zastosowano niezależne zawieszenie tylne, aby umożliwić lepszą reakcję kół i wydajność na nierównych powierzchniach. Chociaż technologia pozwala kierowcom lepiej radzić sobie z drogami, ma kilka wad, które mogą przyczynić się do trudnej obsługi i wyższych kosztów utrzymania. Kierowcy pojazdów z niezależnym zawieszeniem tylnym powinni zająć kilka tygodni, aby ćwiczyć i dowiedzieć się, jak działa nowy pojazd, zanim faktycznie zabiorą samochód na szybkie okrążenie.
Nieregularne powierzchnie
Największą zaletą niezależnych zawieszeń tylnych jest wydajność na nierównych powierzchniach. Drugi nie ma wpływu na ruch każdego tylnego koła, więc pojazd może utrzymać przyczepność, gdy pojazd z osią stałą może stracić kontakt z powierzchnią. Ma to również na celu zmaksymalizowanie osiągów opony, ponieważ niezależne zawieszenie umożliwia bieżnikowi większy kontakt z obszarem drogi, co powoduje, że wydatek opony jest bardziej rozłożony, a jego żywotność wydłużona.
Ciężar zawieszenia tylnego
Charakterystyczną wadą niezależnego układu zawieszenia jest waga, jaką ma on na pojeździe. Rezultat cięższego zawieszenia w połączeniu z niezależnymi ruchami kół może skutkować warunkami zwanymi „podsterownością”, w których trajektoria samochodu podczas skrętu nie jest taka sama, jak zamierzona przez kierowcę. Może to spowodować znaczne uszkodzenia pojazdu i pasażerów, jeśli skręt wykonywany jest z dużą prędkością lub w trudnych warunkach pogodowych.
Koszt konserwacji
Niezależne zawieszenie tylne jest znacznie bardziej skomplikowane w utrzymaniu w porównaniu do stałych osi. Dzieje się tak dlatego, że kilka opatentowanych konstrukcji zawieszenia ma unikalne wymagania sprzętowe, które mogą wymagać specjalnej konstrukcji nadwozia pojazdu. Na przykład pojazd wykorzystujący system zawieszenia kolumny MacPhersona powinien mieć konstrukcję pojedynczego kadłuba, aby zapewnić miejsce na sprzęt. W rezultacie inni przewoźnicy nie mogą używać pojazdów MacPherson.
