Zawartość
Hematyt jest minerałem tlenku żelaza. Ma różne kolory, od czerwonawo brązowego, brązowego, srebrnego, stalowego po czarny. Nazwa hematyt pochodzi od greckiego słowa oznaczającego krew, ze względu na jego kolor. Ochra, czerwonawy rodzaj gliny, ma kolor ze względu na hematyt. Właściwości magnetyczne hematytu odpowiadają jego temperaturze.
Poniżej 250 kelwinów
Hematyt jest „antyferromagnetyczny” poniżej granicy temperatury zwanej „przejściem Morina”, która wynosi -23,2˚C (-9,6 F lub 250 K). Termin „antyferromagnetyczny” odnosi się do sposobu, w jaki poszczególne cząsteczki ustawiają swoje bieguny magnetyczne. W tych niskich temperaturach cząsteczki hematytu ustawiają się w linii, w której bieguny magnetyczne sąsiednich cząsteczek wskazują przeciwne kierunki. Powoduje to, że pola magnetyczne znikają, więc kawałek magnetytu poniżej -23,2˚C nie wykazuje wyraźnego magnetyzmu.
Między -23,2 ° C i 674,9 ° C
Poniżej granicy temperatury przejścia Morina (-23,2˚C), hematyt jest słabo ferromagnetyczny, który jest również znany jako „nachylony antyferromagnetyczny”. Na przykład większość pojedynczych biegunów magnetycznych minerału jest skierowana w jednym kierunku zamiast w drugim, więc istnieje pole magnetyczne, ale nie jest ono tak silne, jak gdyby wszystkie bieguny były skierowane w tym samym kierunku. Siła tego pola ferromagnetycznego zmienia się w zależności od zanieczyszczeń dowolnej próbki hematytu.
Powyżej 674,9 ° C
Właściwości magnetyczne hematytu zmieniają się ponownie powyżej 674,9 ° C, co nazywa się „temperaturą Neela”. Powyżej tej temperatury, która może być również wyrażona jako 948 K lub 1246,7 F, hematyt jest „paramagnetyczny”. W tym stanie energia cieplna minerału jest tak wysoka, że przerywa ona każdy szczególny układ orientacji cząsteczek, który normalnie wytwarzałby magnetyzm. Materiały paramagnetyczne są przyciągane przez inne pola magnetyczne, ale po usunięciu pola zewnętrznego nie zachowują one magnetyzmu.
