Zawartość
Kiedy myślisz o skrobi, prawdopodobnie pierwszą rzeczą, która przychodzi Ci do głowy, jest jedzenie i jest ku temu dobry powód. Wiele z jego ważnych pokarmów roślinnych, takich jak kukurydza i ziemniaki, jest bogatych w skrobię. W rzeczywistości jest wytwarzany przez wszystkie rośliny zielone, chociaż niektóre są bogatsze niż inne. Z drugiej strony zwierzęta takie jak ty wytwarzają glikogen.
Funkcje
Zarówno skrobia, jak i glikogen służą jako magazyn energii. Zakład produkuje skrobię z glukozy w celu jej późniejszego wykorzystania. Nasiona, korzenie i bulwy zwykle zawierają zbyt dużo dodatkowej skrobi, aby nakarmić sadzonkę lub roślinę, która wykiełkuje z nich na początku wzrostu. Podobnie, gdy pokarm jest trawiony, wątroba przechowuje część glukozy z posiłku w postaci glikogenu do późniejszego wykorzystania. Włókna mięśniowe również zatrzymują część glikogenu.
Struktura
Zarówno skrobia, jak i glikogen to polimery utworzone przez cząsteczki cukru zwane glukozą. Każda niezależna cząsteczka ma wzór C6H12O i łącząc się z tymi podjednostkami w określony sposób, powstają długie łańcuchy, które generują glikogen i skrobię. Istnieją dwa rodzaje skrobi: amyloza i amylopektyna. Spośród tych dwóch glikogen jest bardziej podobny do amylopektyny, ponieważ łańcuchy cukrowe w obu są silnie rozgałęzione, podczas gdy amyloza jest ściśle liniowa.
Kompozycja
Glukoza może istnieć na kilka sposobów, nazywanych izomerami. W każdym z nich wzór cząsteczkowy jest taki sam, ale sposób ułożenia atomów jest inny. Skrobia i glikogen powstają z alfa-glukozy, izomeru, w którym grupa hydroksylowa lub -OH w pierwszym z sześciu atomów węgla znajduje się po przeciwnej stronie pierścienia od węgla 6. Innym sposobem wyrażenia tego jest to, że węgiel 6 i grupy hydroksylowe są trans względem siebie w izometrze alfa-glukozy.
nieruchomości
Twój układ pokarmowy może trawić skrobię i glikogen, więc są one świetnym źródłem energii. Pod tym względem obie bardzo różnią się od celulozy. Podobnie jak one, celuloza jest polimerem glukozy, ale w przeciwieństwie do skrobi i glikogenu zawiera tylko cząsteczki beta glukozy. W konsekwencji każdy z nich jest „zdenerwowany” względem swojego sąsiada, tworząc długi i bardzo sztywny łańcuch. Tak więc, chociaż jego układ pokarmowy może rozkładać glikogen i skrobię, nie może wiele zdziałać z celulozą, która przechodzi przez nią w postaci włókien.
