Zawartość
John Locke był XVII-wiecznym brytyjskim filozofem, który chciał, aby ludzie używali rozumu do poszukiwania prawdy, zamiast polegać na oświadczeniach władz mówiących, jaka jest prawda. Starał się zrozumieć granice ludzkiego rozumienia Boga i osobowości, a także wierzył, że wrodzone zrozumienie nie istnieje. W ten sposób przy narodzinach odnosił umysł do „czystej karty” lub czystej karty.
„Pusta plansza”
W swoim arcydziele „Esej o ludzkim zrozumieniu” Locke odrzuca idee zaproponowane przez René Descartes, zgodnie z którymi istoty ludzkie znają pewne pojęcia w sposób naturalny. Locke uważał, że ludzki umysł jest tym, co nazwał „czystą kartą”, co po łacinie oznacza „kartkę papieru”. Uważał, że dzieci po urodzeniu nic nie wiedzą, a wszystkie idee, które ludzie rozwijają, pochodzą z doświadczenia.
Sensacja i refleksja
Locke uważał, że istnieją dwa rodzaje doświadczeń: zewnętrzne i wewnętrzne. Nazwał doświadczenie zewnętrzne „doznaniem”, odnosząc się do interakcji człowieka z przedmiotami w świecie rzeczywistym, w tym z kolorami, ruchami i ilością takich obiektów. Wewnętrzne doświadczenie nazwał „refleksją”, odnosząc się do aktów umysłu, takich jak wiedza, wiara, pamiętanie i wątpienie.
Prostota i złożoność
Locke zaproponował, aby wszystkie odczucia i refleksje należały do kategorii bycia prostymi lub złożonymi. Prosty pomysł to taki, który obraca się wokół elementu, takiego jak biel. Złożony pomysł to taki, który łączy kilka prostych elementów, takich jak jabłko, które zawiera proste pojęcia zaczerwienienia, bieli i okrągłości.
