Zawartość
Tarcze są jedną z najstarszych wymyślonych form obrony. W średniowieczu rycerze i inni wojownicy nosili na rękach tarcze wykonane z drewna, metalu lub skóry, aby bronić się przed maczugami, toporami, włóczniami i strzałami. Do identyfikacji użyto kolorowych wzorów.
Tarcza wikinga
Tarcza wikinga została wykonana z drewniano-lnianych talerzy, mocowanych na nity i z surową skórą. Środek elementu miał metalową kopułę zwaną bossa. Podczas bitew szeregi wojowników przepychały się swoimi bossami i dźgały się włóczniami, aż armia się poddała. Wikingowie chronili się w bitwach morskich, ustawiając tarcze wzdłuż swoich statków.
Tarcza latawca
Tarcze w kształcie latawca są przedstawione w normańskiej reprezentacji tkaniny z Bayeux. Były prawie tak długie, jak wysokość wojowników, którzy je nosili, i miały kształt odwróconej kropli zakończonej na jednym końcu. Wojownicy często ozdabiali swoje tarcze, aby odróżnić się od pola bitwy, ponieważ ich zbroje zakrywały większość twarzy, co było prekursorem sztuki heraldycznej.
Tarcza potyczki
Rycerze sprawdzali swoje umiejętności i chwalili się w turniejach. W XIII wieku jarmark stał się jednym z największych tego typu wydarzeń. Podczas imprezy dwóch jeźdźców szło do siebie na pełnych obrotach próbując jednym uderzeniem zrzucić przeciwnika z konia. Walczący nosili specjalną tarczę, która była lekko zakrzywiona, dzięki czemu włócznia przeciwnika mogła się wysunąć.
Puklerz
Puklerz był mały, miał kształt miski i został opracowany w XIII wieku. Wojownicy używali go na lewej ręce, aby odpierać ciosy wroga. Niektóre były nawet wyposażone w szaszłyki i używane jako dodatkowa broń bojowa. Puklerz wyszedł z użycia w XVII wieku.
wybrukować
Pavé był dużą, podłużną lub prostokątną tarczą wykonaną z drewna i pokrytą płótnem. Podczas oblężeń ludzie chowali się za brukarzami, kiedy potrzebowali przeładować amunicję. Były zabezpieczone czymś podobnym do bagażnika rowerowego lub giermka. Pavé często dekorowano scenami biblijnymi lub rysunkami bitewnymi.
Heraldyka
Podczas turniejów obowiązkiem urzędnika zwanego heroldem było ogłaszanie zawodników i ich wyczynów, do których T.H. White określił „Jedynego i Wiecznego Króla” jako „średnią mrugnięcia”. Heroldowie identyfikowali rycerza po projekcie jego tarczy, zwanej herbem. Dla ułatwienia heroldowie ujednolicili elementy, które rycerze mogli wykorzystać w swoich grafikach. Wzory te stały się znane pod nazwą Heraldyka, a każdy rycerz miał taki. Kiedy umarła, została przekazana swojemu najstarszemu synowi. Pozostałe dzieci używały wariacji obrazu. Paleta kolorów zbroi obejmowała złoty, srebrny, czerwony, niebieski, czarny, zielony i fioletowy. Elementy projektu obejmowały wieże, smoki, gryfy, lwy i wzory geometryczne.
